Ümidvâr

Başım dönüyor
Dünyanın bir ucundaki yeşillere boyadım gözlerimi
Zamanın ağır tokmağı vurmuş göğsüme
Nefessizlikten susmuşum
Ve yürümüyorum bak yıllar sonra,
Koşmuyorum
Nefessizlikten durmuşum

Duymadığın feryatlar geceye karışmış bugün
Güneş yok diye yıldızları koklamışım
Susmuş derya deniz
Sokak çocukları ücra köşelerinde ağlar, kimsesiz
Binlerce yıl yoldan gelmiş bir eski kader
Şimdi yaşanacak o da, az sonra
Yorgun sırasını bekler

Yeryüzünün tüm kıtalarını yıkıp geçen kasırga
Şimdi yok olmuş
Yangınlar sönmüş, duman vadisi kiralık sisler

Okumuşum yasak kitapları
Dinlemişim olmaz şarkıları
İnanmışım masallara
İnanmışım işte
Bir mucize diye yaşamak
Beklemişim
Başım dönüyor
Filler geçiyor yıkıntılarımın üstünden
Nefessizlikten ölmüşüm

Beklemişim yaşarım elbet
İnanmışım sonuna dek
Dalma öyle uzun uzun
Mucizeler de olur elbet

Continue reading →